PRINCESAS E PRÍNCIPES

Chegou xá a Biblioteca A2 o libro" La Cenicienta que no quería comer perdices" que as autoras, Numila López e Myriam Cameros adican a

"... todas las mujeres valientes que quieren cambiar su vida y a todas aquellas que la perdieron y nos iluminan desde el cielo".

Tiñamos a versión dixital, pero agora podemos tocalo, repasalo, levalo na carteira, lelo polo principio, polo final.... Contáronnos que se pode atopar en catalán e en euskera, ademáis do castelan , claro, pero en galego...en galego.... pois non.

Este conto, que como explican as autoras, tiveron que autoeditalo porque ninguha editorial se facía cargo, movilizou a moreas de personas, sobre todo mulleres, a través de foros de internet, portales web e blogs, e tal foi o seu éxito que Planeta agora , si se decidíu a publicalo e xa está en todas as librerías.

Como di Alicia Puleo no seu blog:

"....Originariamente escrito para adultas, creo, sin embargo, que puede ser un hermoso relato para niñas y niños que reciben una educación en la libertad, la autoestima, la igualdad y la sensibilidad hacia los demás seres vivos."

AZUL E ROSA

A semana pasada chamoume polo teléfono a Bruxa do Campanario cando estabamos en clase para dicirme que nos mandaba dende Brasil- onde ela pasa o noso inverno- unha moneca de YACI, e houbo un "pequeno" debate.
Que se era, que se non, que se eu son unha metireeeeeeeeeira.
Todo porque cando Saray colleu o teléfono a bruxa xa colgara.
¿E que culpa teño eu diso?
Menos mal que ao día seguinte cando entramos na escola alí estaba o paquete con xogos e a moneca.
Saray aínda rosmou un pouco:
- Pero a Bruxa do Campanario non existe.
- Por favor!- dixenlle eu toda ofendida- e logo quen nos mandou isto desde Brasil?
Pareceume que diante deste "alarde" de lóxica xeografica, Saray, e @s demáis, quedaron convencid@s, pero para asegurarme, o luns, cando cheguen á escola van atopar na porta unha caixa chea de libros "noviños do trinque" e unha nova mensaxe da devandita bruxa.

Na caixa estárán uns libros publicados en galego e para os máis cativos, e que tratan os estereotipos de xénero.

É a colección Lila Lilaina de Edicións A Nosa Terra:

- Azul e Rosa.
- Roi quere ser mamá.
- Carlota e o príncipe azul.

A autora e ilustradora é Ana Pillado Veiga.

O año

Xa sabíamos que na casa de Noemí nacera un año que non mamaba da súa nai.
Para que comera, Noemí dáballe un biberón e o añiño estaba saíndo adiante.
¡Que mágoa que chove e non podemos ir a velo!- dicíamos.

Pero a mamá de Noemí trouxo ao "bee...beee...! á escola e tod@s poidemos ver como en canto víu a Noemí botou a correr onda ela .
Noemí deulle o biberón que Ana traía preparado. Como chupaba!!
Cando Noemí se movía, alá ía o añiño atrás dela, como se fose un canciño.

Agora estamos facendo un conto novo:

O año de Noemí veu á escola.
Facía: BEee Beeeee!
Noemí deulle o biberón.
Javi tíñalle medo.

¡QUE NON TE ENTERAS DE NADA!

Estabamos a ver na pizarra dixital o conto de Arturo e Clementina, eu ía facendo unha lectura/dramatizada, tod@s estaban caladiñ@s, atent@s... cando chegamos xa ao final do conto e eu, facendo de Arturo dicíalle aos "meus" amigos:

"Esa Clementina era unha desagradecida! Non tiña falta de nada...
Unha das nenas- esta vez non vou dicir quen- ergueuse da silla , encarouse a min e berroume:

- NON! CLEMENTINA É MOI LISTA! E TI ERES PARVO!
- Quee?- dixen eu.
- SI! QUE ARTURO É UN PARVO
-¿QUE EU SON PARVO?- contestei convertida de novo nun Arturo alporizado.
- SI,SI, ERES UN PARVO, QUE NON TE ENTERAS DE NADA!- díxome como quen dí ...punto final, e sentouse de novo toda enfurruñada.

Terminamos de ler/ver o conto, falamos de Arturo, de Clementina, de Venecia, de escribirlle outra carta a Clementina ... xogamos.... e a mañán seguíu, pero a miña cara leva todo o día cun sorriso tonto que non dou sacado.

...e que había que ver como se me enfrentou!

Violencia de xénero

Gracias a Gracia de Trafegando Ronseis podemos achegarnos a unha moi boa recopilación de videos que denuncian a violencia contra as mulleres.

Aqui deixo un dos que máis me impresionaron:.



E unha reflexión:

Se nos achegamos aos cartaces, videos, campañas ... que enfrentan este xeito de terrorismo seguimos observando como sobre todo, van dirixidas a nós, as mulleres: DENUNCIA!, DI BASTA! APOIÁMOSTE! ,TI PODES!.....Non estou en contra pero...e que podemos denunciar, dicir basta, buscar apoio e EL aínda así nos quita a vida, por iso penso que seguen a ser poucas as campañas na que a mensaxe vai dirixida aos agresores e cando o fan, paréceme a min que lle falta "algo" de contundencia .

Dous exemplos:

Este video, cuarto premio do Concurso "-es+" promovido polo Ministerio de Educación.



Á moza, a sociedade dille:" Te apoyamos". Ben. Ao mozo dille: "Te miramos"
¿Como? SÓ MIRAMOS PARA EL???????????. O méu estómago protestou o que pudo.

Neste outro video do Ministerio de Igualdade, da campaña "ANTE EL MALTRATADOR , TOLERANCIA CERO" sinto certo desacougo. A sociedade, representada aqui polo grupo de homes , manifesta o seu rexeito do agresor co silencio e a mirada, e cando fala di: "Cada vez que maltratas a una mujer, dejas de ser un hombre"......¿ Reprentación da tolerancia cero??????. Pra min que isto é tolerancia 3 ou 4, baixa si, pero non CERO.



Non sei, non sei...igual é que me sinto abrumada pola impotencia , por tantas mortes, por tantas mortas en vida.

Neste enlace podes atopar recursos para traballar na escola e na casa: COEDUCACIÓN

HORA DE LER E HORA DE ESCRIBIR

Todos os días ao entrar do recreo temos a hora de ler, bueno, os dez minutos de ler,ou facer que len, caladiñ@s e soíñ@s, o que cadaquen escolleu.

Agora ademáis, cando remata a "hora de ler" comenza a "HORA DE ESCRIBIR", pero escribir no ordenador e na Biblioteca, que é onde están.
Non sei canto lles durará pero ten moito máis éxito que a de ler.

¿Como facemos?

Están organizad@s por parellas. Cada parella ten un ordenador fixo e un arquivo onde garda a súa "obra", e durante quince minutos escriben libremente.
Están aprendendo "a toda máquina" a usar o teclado: enter, borrar, ata cambiar de fonte....!

¿Que escriben?¡MARAVILLAS!

Unha parella leva días "escribindo" sumas: 2+3, 5+2....e xa anda dicindo que pasa co "igual", outra escribe palabras curtas e longas tipo: KOL e EOEIUAJADKDKAIY, algunha anda "escribindo un conto"....

Infinitas variacións de ESCRIBIR ata chegar ás dúas pequeniñas que polo de agora andan con LLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL, e non dan levantado o dedo para cambiar de letra.

Cando anuncio que rematou o tempo sempre se escoita: "un pouquiño máis....!!, pero non negocio. Gardan, pechan o seu ordenador e á aula.
E como estamos na Biblioteca, teñen que falar moi, moi baixiño.

Entre unha cousa e outra non pasa de media hora desde que entramos do recreo.

¿Aínda hai alguén que pensa que traballar nunha Unitaria é unha mágoa?

cogomelos

Un alumno de 1º de Secundaria do IES Pazo da Mercé de As Neves, fixo esta presentación para @s seus compañeir@s. Como é de Vide, prestounola para o noso blog.
Os cogomelos que aparecen son dos que podemos atopar por Vide e os seus montes sen buscar moito, que este novembro hainos por todas partes.
E xa sabedes, coidadiño, que hai moitas amanitas faloides agachadas.

Uploaded on SlideServe by aldeatotal | Upload your own presentation

De carballos a toupeiras

Dende hai anos temos "adoptado" un carballo que está perto da escola, no linde de varias veigas. Era un carballo pequeno que saía entre as silveiras e nestes anos converteuse nunha fermosa árbore. Chamámoslle "O NOSO CARBALLO", e visitámolo regularmente. Polo outono para recoller landras e ver como amarillean as súas follas, no inverno para ir observando as polas núas, e na primavera para ver como as novas foliñas da cor do ouro van sáindo dos gromos ata ir cubrindo todas as polas.
Este ano, o noso carballo segue empeñado en conservar todas as súas follas dunha cor verde rabiosa, e decidimos "documentar" as visitas con fotografías e cun pequeno diario.

Visitamos o "Noso carballo" unha vez ao mes, e fixamonos
- na arbore
- no que hai debaixo da árbore.

É a segunda visita que lle facemos, e debaixo do carballo as chuvias do outono tíñannos preparada unha sorpresa:

Por entre as landras e as follas secas asomaban unhas froriñas de cor morada,cólquicos- azafrán salvaxe-, e unha chea de cogumelos.

Saray e Mateo, que son moi observadores, explicáronnos como se relacionaban uns e outros:
- Este cogumelo é moi amigo desta flor. Por iso están xuntos. E estes dous están enfadados. O cogumelo mira para outra parte- dicía Saray.
- Pois todos estes cogumelos- uns que nacían apiñados sobre a madeira apodrecida- son irmáns e están xogando ás peleas- explicounos Mateo.
Jose pensaba que todos, cogomelos, landras e flores estaban xogando debaixo do carballo, que era a súa nai. Elena dicía que o carballo era o pai, non a nai..... e así seguiron.

Ao chegar á escola propúxenlles buscar no libro de plantas o cólquico e mirar as fotos dos cogumelos, pero unha vez máis eles tiñan unha proposta mellor.
- Iso o facemos mañán profe, que onte dixeches que nos ías ensinar unha foto dunha toupeira e aínda non a buscamos no "jujel"- dixo Saray- E si queres eu lle aprendo aos "pequenos" a escribir TOUPEIRA. Está chupado. É igualiño que TOMATE.
- ¿Igualiño?- saltou Elena- ¡ja! tomate NON ten A.
Estaba claro o que HABIA que facer: adicar o tempo que nos quedaba ás toupeiras. Así o fixemos.
E cando recollíamos para marchar para casa Kike fixo este comentario:
- Uf, que ben o pasei hoxe!Xa sei que os cogumelos teñen PÉ e SOMBREIRO!

¿HAI QUEN ENTENDA A ESTES NENOS?

Cocer o pan

O remate do traballo sobre o millo era, como non, facer un bolo, cocelo e... comelo.
Peneiramos a fariña e logo levámola, nunha mochila viaxeira, ata o Souto, onde nos esperaba Isabel para facero bolo.

Misturamos a fariña milla cunha pouca triga, botámoslle un pouco de auga quente, sal, e amasamos un bolo grande e moitos pequenos, un para cada un.

Cocímolos no forno da cociña de ferro e esperamos un pouco.

Logo, cos bolos na mochila, voltamos correndo á escola, puxemos a mesa e comimos un exquisito bolo feito co millo que plantamos, cuidamos, esfollatamos, debrullamos, levamos a moer e cociñamos.

E como aínda nos quedaba un pouco de tempo xogamos a facer casiñas de tiricós.

Desta vez fomos quen de seguir un proceso completo. Quen nos ía dicir que duns grauciños pequenos que sementamos na primavera pasada podíamos tirar tanto rendemento!

A Sopa Queima

De entre os libros novos que chegaron á nosa Biblioteca, imos presentar un especial:

A SOPA QUEIMA. Texto de Pablo Albo.Ilustracións de André Letria
Editorial OQO.Pontevedra, xullo 2009.

Como a sopa queima, María sopra e sopra para enfriala, pedirá axuda a uns e outros ata que por fin pode comela.

Contar este conto deu lugar a unha morea de xogos: soprar como María, como un rinoceronte, como unha formiga, como tres, como catro, como cinco.....
Levar a culler a boca e.....berrar: aaaaaaaaaaaaai!!!! !A SOPA QUEIMA!!!!
Ir facendo da mamá que sempre lle di:
- Pois sopra, María, sopra!!!
E por fin, facer que comemos a sopa: levar a culler a boca, tragar, ummmmm que rica!, repetir, ummmmm delicosa!.... e así ata que xa non queda nada.

Pero aínda quedaba o mellor:

Debuxar e pintar a María, porque María ten a cara REDONDA, o seu nariz está no centro , e por riba, os ollos, un a esquerda e outro á dereita - podes ir ao espello e comprobar que ti tamén- cunhas pestanas ben longas, e sobre cada ollo, a cella. Logo ven a boca. Aquí tes que parar e decidir si María está sorrindo, ou berrando, ou triste.
Despois hai que lle poñer as orellas, outra vez unha a cada lado, e por fin, o pelo.
¿Sabes facer rizos? ¡Pois veña rizos!
Si aínda hai ganas, podes seguir coa camisa de Maria, un cadrado con raias, e os brazos, dous rectángulos......

E que o ilustrador, André Letria, saíuse, tal parece que estaba a pensar n@s nen@s de infantil e dixo:
-¡Esta vez imonos divertir!, e abofé que o conseguíu.

Nós levamos toda a semana divertíndonos con María e a súa sopa.

TIRICÓS

O venres pasado cando fomos ata a de Noemi para ver como funcionaba a muiñeira eléctrica, había debaixo do canasto moitos carozos, e os nen@s puxéronse a xogar con eles. Entón a avoa de Noemi contounos a historia dos TIRICÓS.

Os tiricós son unha especie de graos moi molesto e doloroso que che pode sair nas pálpebras dos ollos. E lle saen a alguén que, cando estaba a comer, unha embarazada gorentoulle a comida.

Cando xa sabes que te botaron un tiricó e queres anulalo - aquí intervén o millo- colles carozos de millo, fas un casteliño e lle prendes lume dende dentro.

O fume levará o tiricó lonxe, e quedas salvada.

Comentábamos máis tarde esta historia "antiga" a Fabiola, e ela díxonos:

- ¿Antiga?. No verán, cando estaba embarazada e comíamos todos na casa da miña nai sempre dicían:

- Botarlle primeiro de comer a Fabiola , non nos vaia botar un tiricó!!!

Mira ti por onde unha nai, que comía sempre a última, cando estaba embarazada querían que comera a primeira.... non fora a botarlles un tiricó!

A nosas tatarata......avoas, que listiñas eran.

OS CANASTROS DE VIDE

Levamos un tempo traballando sobre o millo e como xa contamos, recorrimos a parroquia buscando canastros. Canastros cheos de millo e canastros sen millo, canastros novos e canastros vellos, canastros de catro pés e canastros de seis pés...

Aprendimos moito e recollimos moito material.
Para compartilo decidimos facer un libro para a Biblioteca.

Aquí tamén o compartimos con tod@s vós :

SAMAÍN

O sábado pola tardiña a Biblioteca chamou aos nenos e nenas e as súas familias para celebrar o samaín nunha festa na Unitaria.

E tod@s chegaron con cabazas-cocos- e unha presa de castañas para facer tamén un magosto.

Fixemos as caveiras, comimos castañas, chourizos asados aproveitando as brasas, xogamos.... e logo, xa de noite, fomos colocar as caveiras nos balados e nos cruces.

Como dicia Elena, esta noite as ánimas non ían dar entrado en Vide.

DE MILLO A FARIÑA

Tíñamos o millo, queríamos comer unha bola......había que moelo.

O venres pasado foi a moenda.

Primeiro fomos á casa de Noemi.

Visitamos os animais, vimos o millo gardado no canastro novo, falamos coa avoa e logo o seu avó puxo en marcha a muiñeira eléctrica e moeu un pouco do seu millo para que viran como se moe "agora".

Nós queriamos moer "como antes", nos muíños que hai onda o Termes, así que seguimos camiño.

Chegamos aos muíños da Ponte onde muiñeiro, o señor Manolo- o "Nené"- xa esperaba por nós.

Puxo o muíño a andar e botou o millo na adella.

E quedamos alí caladiñ@s, prendidos do son da auga ao caer no rodicio, do tiquitaque do tarabelo sobre a moa, do sssuuuuunnnn do millo ao esmagarse..... mentras o chan se ía enchendo de fariña.

Recollimos a fariña coa vasoira e marchamos a correr, sen peneirala, porque aínda tiñamos un bó camiño ata a escola e a mañán xa marchara enteira.

Só nos deu tempo de despedirnos do muiñeiro e darlle las gracias.

É son unhas gracias e un agradecemento ENORME dos nen@s, da mestra e de toda a parroquia, porque é o seu interés personal sen axuda de ninguén, o seu traballo, e o seu tempo o que fai posible unha experiencia como a de hoxe.

Nené, se hai que limpar a levada, avisa, que alá iremos , porque que ese muíño siga en funcionamento é responsabilidade de TOD@S os viciños.

E de paso botamos unha muiñeira. Por iso de respectar as tradicións, claro e porque...

"cantai todas, cantai todas
e que non falte ninghunha
que o cantar e o baillar
non é verghonsa ningunha"