viernes, 31 de octubre de 2008

As chulas de Isabel

Comenzou a mañán cun traballo duro pero moi gratificante: converter os cocos en caveiras.Logo, recollimos as sementes para plantar na nosa veiga na primavera, limpamos a aula e as mans e fumos comer un bocadillo e a xogar un pouco no patio.
Pero o día estaba tan sorprendentemente fermoso, cun ceo tan limpo e azul que decidimos ir a dar un paseo e apañar castañas do castiñeiro da "arxentina" para o magosto de pola tarde. É un vello castiñeiro de castañas das "nosas", pequenas pero moi sabrosas.
Ao pouco de chegar de volta á escola petaron na porta e era Isabel, a nosa veciña.
Traíanos chulas recien feitiñas!

Deliciosas!

Hai no mundo unha escola cunha veciña tan maravillosa como a nosa?

Isabel, eres a veciña que todos os nenos e nenas do mundo quixeran ter, e eres...¡A NOSA!

jueves, 30 de octubre de 2008

Chulas, cocos e caveiras

Xa temos os cocos preparados para mañán pola mañán facer as caveiras.
E si non chove, pola tarde faremos unha terrible festa de samaín no patio da escola, con obradoiros de caveiras, magosto e... ¡chulas!
Logo, á noitiña iremos en procesión coas caveiras a deixalas nos balados e nos cruces de camiños, para escorrentar ás ánimas.

E por si queredes ir preparando xa as chulas, ahí vai a receta:

Collese un bo coco dos anaranxados, que son os mellores para as chulas e, despois de pelalo e limparlle as sementes, córtase a pulpa en anaquiños e cócese cun pouco de sal.
Logo, escúrrese , esmágase cun tenedor e facedes unha masa botándolle fariña, ovos, azucre, raiadura de limón e un pouquiño de canela.
Cando a masa está lista, cunha culler a ides botando nunha tixola con aceite ben quente, e facedes fritos.
Logo un pouco de azucre por riba e....¡a comelas!.
Iso se non vos quedaron duras por levar demasiada fariña, ou aguadas por non escurrir ben o coco, ou se non se queimaron porque non fostes quen de sacalas da tixola a tempo.

A nós sempre nos saen.....¡EXQUISITAS!!!

miércoles, 29 de octubre de 2008

De visita

Hoxe as nenas e nenos das Escolas Unitarias de Taboexa e Rubiós viñeron ata Vide a visitar a Biblioteca A Dúas.
Magoa que só dispoñan de transporte de nais-taxis, porque Vide lles queda un pouco lonxe para poder repetir o día de hoxe máis a miudo.
Pero a semana que ven, A Dúas vai preparar dúas mochilas viaxeiras para, coa oca do padriño de Yoel, viaxar ata Rubiós e Taboexa cheas de libros de A Dúas.De volta, traeranos puzles e xogos, e así poderemos seguir compartindo contos, xogos e historias.

sábado, 25 de octubre de 2008

El cuento de la criada


A escritora canadiana Margaret Atwood ben de ser galardonada co Premio Príncipe de Asturias das Letras, e nós temos un libro dela na Biblioteca A Dúas da Casa da Auga: "El cuento de la criada", escrito en 1985 e premiado có Arthur C.Clarke de 1987 e finalista tamén dos premios Nébula
Un bo libro que ler. Recorda un pouco a "1984" de Orwel, pero aquí a protagonista é unha muller, unha criada,que así se chaman as mulleres fértiles dun futuro envolto en guerras nucleares e gobernado por un grupo fundamentalista relixioso, no que as mulleres fértiles son un ben escaso, e, recluídas e desprovistas de calquera dereito están destinadas a cumplir o "seu" papel de procreadoras asignadas aos Comandantes. As outras, as non-mulleres, permanecen en campos de concentración e adoctrinamento.
Cando lin este libro puxeraseme un nudo no estómago e deixeino na mesa, era demasiado "posible". Pero volvino a coller e xa non puiden parar ata rematalo.
Hoxe volvín a el.

Moira estaba afuera, en algún lugar. Estaba en libertad, o muerta. ¿Qué haría? El pensamiento de lo que haría se expandió hasta ocupar toda la habitación. En cualquier momento podía producirse una explosión que lo destrozara todo, los cristales de la ventana caerían hacia adentro, las puertas se abrirían de par en par... Ahora Moira tenía poder, la habían puesto en libertad, se había puesto a sí misma en libertad. Ahora era una mujer libre.
Creo que nos pareció espantoso.
Moira era como un ascensor con los costados abiertos. Nos producía vértigo. Ya estábamos perdiendo el gusto por la libertad, ya nos parecía que estas paredes eran seguras. En las capas más altas de la atmósfera podrías desintegrarte, vaporizarte, no habría presión para mantenerte unida.

viernes, 24 de octubre de 2008

Visitando Bibliotecas

Antes de nada, por si alguén quere saber máis dos Encontros de Bibliotecas Escolares da semana pasada, premede aqui e atoparedes unha magnífica reportaxe, con fotos incluídas, do blog o Segrel do Penedo.

E agora,si queredes saber que fixemos hoxe, continuade a ler.

Pois hoxe, Día das Bibliotecas, fúmonos de visita á Biblioteca Escolar do Ceip de As Neves, e á Biblioteca Pública de As Neves.

Para @s nen@s de Vide foi moi emocionante ir ata o Grupo Escolar, a onde van "de maiores". José Ángel estaba tan nervoso que foi o primeiro en chegar a escola pola mañán, e fixo vir correndo á súa nai todo o camiño, e iso que veñen dende a Escaravilleira, porque tiña medo de chegar tarde.
Ao chegar ao grupo esperábanos o profesor Jose, que nos ensinou a Biblioteca e explicounos como funcionaba. Agora xa saben que cando vaian ao "Grupo", na Biblioteca teñen que buscar libros con etiqueta amarela,e que poden buscalos por todos os andeis, logo haberá que apuntalo na Libreta de Préstamos, porque a Meiga aínda non chegou a As Neves. Atopamos un libro que a nosa Biblioteca non ten Palabra de Cocodrilo , e levámolo prestado para lerllo.

Logo fomos ata a Biblioteca Pública, que está nos baixos do concello.Alí estaba a esperarnos a Bibliotecaria, que abríu a Biblioteca para nós, pois só abre polas tardes.É unha Biblioteca pequeniña, pero fixemos unha roda no chan e contámoslle e cantámoslle o conto de Cocorico.

E despois de tanta visita fomos ata o parque a comer o bocadillo e xogar un pouquiño mentras esperabamos que chegaran as mamás e os papás, os nosos taxistas, para levarnos de volta a Vide.

En Vide contámoslle a nosa viaxe a A Dúas e fixémoslle outro regalo que levábamos pintando toda a semana: un cartaz enorme de Cocorico.

E aínda non sabe que lle temos unha sorpresa: o mércores da semana que ven, os nenos e as nenas das Escolas Unitarias de Taboexa e Rubiós van vir pasalo día lendo, xogando e cantando con ela, coa Biblioteca A Dúas. Xa vos contaremos.

Lola

Hoxe, día das Bibliotecas regalámoslle a A Dúas un novo conto de Editorial Unitaradevide: Lola, a castaña de indias.

lunes, 20 de octubre de 2008

Los hombres que non amaban a las mujeres, outra historia.



Nos Encontros de Bibliotecas Escolares a Biblioteca A Dúas recibiu un agasallo de parte do GBI: o libro "los hombres que no amaban a las mujeres" de Stieg Larsson.
Foi un agasallo ben atinado, pois este libro xa andaba rolando "de prestado" entre as mulleres de Vide e era unha compra prevista para a nosa Biblioteca A Dúas da Casa da Auga.

Este libro, e o seu autor, gardan unha historia dentro da historia.

Stieg Larson morreu en 2004, aos 50 anos dun ataque ao corazón logo de ter escrito tres novelas pero antes de ver publicada a primeira. Era un periodista comprometido e especializado en investigación: extrema dereita, violencia contra as mulleres, corrupción...e moi aficcionado á ciencia ficción e á novela negra, que ata os 47 anos non se decidíu a escribir a súa primeira obra, e facíao de noite e nos ratos libres. Sobre estes mesmos temas escribirá na saga que comenza con "Los hombres que no amaban a las mujeres".Pero ademáis a súa morte , e o éxito póstumo da súa obra, dará lugar a outra historia: morreu sen facer testamento- aínda que parece que agora se atopou un, sen valor xurídico- e a súa compañeira,Eva Gabrielsson, coa que levaba convivindo 32 anos e coa que non casara, quedou sen ningún dereito, pois os herdeiros legais son dous homes: o pai e o irmán de Stieg, cos que segundo contan, estaba moi distanciado.

Si queredes seguir lendo a Larsson- en castelán- teredes que esperar ata finais de novembro, cando será publicada a seguinte novela da serie: "La chica que soñaba con una cerilla y un bidón de gasolina " pero mentras, propoñémosvos algunhas novelas de escritoras suecas de novela negra que tamén paga a pena ler:

Dinamita, de Liza Marklund
Sospecha, de Helen Tursten
La princesa de hielo de Camila Lackberg

miércoles, 15 de octubre de 2008

Na casa de Carliños

O venres pasado fumos ata a casa de Carliños, no lugar de A Escarabilleira, no alto de Vide.
Tiñan tantos animais como Carliños nos dixera: vacas, cuxos, porcos, galiñas, parrulos, pitiños, cadelas, cabra, coellos e un paspallás.
Entramos nas cortes e nos cortellos, e Carliños foinos explicando o que comían e o que lles gustaba facer a cada un dos animais.
Logo Soraya invitounos a refrescos e galletas, comimos o bocadillo e voltamos para a escola.

No camiño paramos a falar co avó de Noemi e collimos unhas poucas castañas do seu castiñeiro. No chan había moitos ourizos abertos coas castañas aínda dentro e lembramos a adiviña:

Alto me vexo
naquel lugarexo
por unha risada
perdín a añada.


sábado, 11 de octubre de 2008

Lola ten que esperar


Quedaramos de contar a historia de Lola, a castaña de indias, pero Lola ten que esperar.
Porque aínda nos quedan moito por facer: temos que rematar de pintar ás amigas de Lola, que as fixemos en pasta de papel, temos que descubrir o feitizo que as ensine a bailar e cantar xuntas, temos que ensiñarlles a cantiga do alecrim... un feixe de traballo que non fixemos aínda porque nos xurdíu algo MOI urxente: ir ata a casa de Carliños.
Ademáis seguimos averiguando novas cosas das castañas das bruxas:
Como son das bruxas, tamén son máxicas e algunha xente as leva no peto para ter boa sorte ou para espantar o mal de ollo, por iso tamén lles chaman castañas da envexa. Erika tiña razón, son castañas das bruxas boas. Isto contounolo Ana, a nai de Noemí, e a ela contoullo a súa nai.


miércoles, 8 de octubre de 2008

Castañas das bruxas


Temos no patio un Castiñeiro de Indias , Aesculum hippocastanum, que encheu o chan de castañas. No recreo to@s andaban a xogar con elas, e u lembrei que cando era pequena, a miña avoa- que lle chamaba castañas das bruxas- facía con elas unhas monequiñas moi feitiñas, e dicíame que non as metera na boca, que eran venenosas.
Conteilles esta historia aos nen@s, pero non souben responder ás súas preguntas: ¿Por qué lle chamaban das bruxas? ¿ eran venenosas de verdade?.
Como a profe non sabía, e eles tampouco , decidimos facer a moneca coas castañas e, no entanto, facer averiguacións.
Na Biblioteca non atopamos información pero en internet descubrimos que o Castiñeiro de Indias é unha árbore moi famosa porque as súas follas, a súa cortiza, os seus froitos- as castañas- e as súas sementes, teñen propiedades medicinais.
Si premes aquí, poderás sorprenderte tanto coma nós .
Pero entón, ¿ que era iso de catañas das bruxas?. Tardamos un pouco máis en descubrilo pero agora xa o sabemos:
As castañas non se poden comer porque conteñen unha sustancia, a escina, que é tóxica. Pero como teñen un sabor moi amargo é moi difícil que alguén coma nelas.
Pero nas épocas de fame, houbo moita xente que recurríu a estas castañas para alimentarse, e puxéronse moi enfermos: vómitos, dor de cabeza, fiebre… ou morrían de parada cardiorrespiratoria.
Por isto quedoulle o nome de castañas das bruxas. Das bruxas malas, segundo aclaración de Érika.
A moneca que fixemos puxémoslle o nome de Lola.
Mañán contaremos a súa historia.

martes, 7 de octubre de 2008

Aprendendo das outras

Hoxe visitamos blogues de escolas de infantil:sereas sen cadeas, pequesreboreda,tegriña, guzmanit@s....,e foi unha moi boa idea porque aprendimos unha chea.
E na roda sucedéronse as propostas: escribirlles cartas aos outros nenos e nenas, facer algunhas das actividades que viron, poñer no noso blogue tamén as "obras de arte" que pintan e anunciar os cumpleanos, averiguar onde quedan esas escolas...en fin,agora tócame a min poñer en todo este rebumbio un pouco de "organización", e poñernos a traballar.

¡¡¡¡Que ben saímos!!!!

Hoxe TEMOS que entrar en caquera destes blogs

O Segrel do Penedo

A Nosa Biblioteca

Biblioafonso

Porque ¡¡¡¡Saímos nós!!!!

domingo, 5 de octubre de 2008

Un día perfecto

Hai días perfectos. Como onte, sábado.
Xantar con Loly, Antonio, Beni, Gina e Carmen, @s intrépidos plambeir@s que logo de cruzar cáseque toda Galicia foron quen de chegar ata o Sol do Condado sen perderse.
O albariño, sempre amoroso, deixou que fóramos enchendo a lamprea de bibliotecas e clubes de lectura e disfrutar así, paseniño, do sabor das experiencias compartidas co arrecendo afumado da lamprea escalada.
Logo, a vella escola Unitaria abríu as súas portas para que a Biblioteca A Dúas, enchida de fachenda, recibira unha visita de gala.
E de remate, o grupo de mulleres da "Comisión de Biblioteca", e algunha mais, esperábannos na Casa da Auga coas súas pandeiretas e cantares, para lembrarnos que sin elas a Biblioteca " A Dúas" estaría orfa, que a Escola Unitaria tamén é a súa responsabilidade e que Vide é un fermoso lugar para vivir.

E eu xuntei a miña voz coa delas, sen esquecer que cando cheguei a Vide, hai dez anos, abrín a porta da escola e sen saber a quen, cantei:

Axudaime compañeiras
botademe unha axudiña
que non me podo axudar
desta miña gargantiña

e viñeron todas.

viernes, 3 de octubre de 2008

Contos de pola noite


Aínda que parecía que á Biblioteca lle costaba despertar do sono do verán, os nenos e nenas empeñáronse en espabilala ben axiña. Dende o primeiro día foron onda ela, en canto entraban na escola pola mañán, a pedirlle o conto para pola noite.
E todos os días,volvimos, como o curso pasado a empregar a primeira media hora da mañán neste traballo: devolver o conto do día anterior, escoller novo libro, rexistralo no Meiga, e despedirse da mamá , ou do papá, que se leva o libro para ler pola noite.
Pero non todo é igual, agora é Sandra, a nai de David quen se encarga do Meiga; Mateo leva tres libros de cada vez e así tarda máis en devolvelos, Saray xa non se interesa por Cocorico, e vamos ter que mercar TODAS as películas de Littel Einsteins, pois as catro que temos non hai quen as pille.