DE MILLO A FARIÑA

Tíñamos o millo, queríamos comer unha bola......había que moelo.

O venres pasado foi a moenda.

Primeiro fomos á casa de Noemi.

Visitamos os animais, vimos o millo gardado no canastro novo, falamos coa avoa e logo o seu avó puxo en marcha a muiñeira eléctrica e moeu un pouco do seu millo para que viran como se moe "agora".

Nós queriamos moer "como antes", nos muíños que hai onda o Termes, así que seguimos camiño.

Chegamos aos muíños da Ponte onde muiñeiro, o señor Manolo- o "Nené"- xa esperaba por nós.

Puxo o muíño a andar e botou o millo na adella.

E quedamos alí caladiñ@s, prendidos do son da auga ao caer no rodicio, do tiquitaque do tarabelo sobre a moa, do sssuuuuunnnn do millo ao esmagarse..... mentras o chan se ía enchendo de fariña.

Recollimos a fariña coa vasoira e marchamos a correr, sen peneirala, porque aínda tiñamos un bó camiño ata a escola e a mañán xa marchara enteira.

Só nos deu tempo de despedirnos do muiñeiro e darlle las gracias.

É son unhas gracias e un agradecemento ENORME dos nen@s, da mestra e de toda a parroquia, porque é o seu interés personal sen axuda de ninguén, o seu traballo, e o seu tempo o que fai posible unha experiencia como a de hoxe.

Nené, se hai que limpar a levada, avisa, que alá iremos , porque que ese muíño siga en funcionamento é responsabilidade de TOD@S os viciños.

E de paso botamos unha muiñeira. Por iso de respectar as tradicións, claro e porque...

"cantai todas, cantai todas
e que non falte ninghunha
que o cantar e o baillar
non é verghonsa ningunha"