Yoel e Marta

Pola mañán,un pouco antes de sair ó recreo, Yoel e Marta pelexaron. Separeinos e leveinos fora.
Preguntei con voz e cara de "mala malísima":
-¿Queee pasouuuu?
E Yoel, moi nervoso, vai e contestame:
- Profe, e que Marta non sabe resolver os problemas.
- ¿Queee?, dixen eu, sin dar creto ó que oía.
- Deixame falar- di Yoel- que eu che explico. Carliños e Iván andaban a tirarlle das tiras da camiseta a Marta, e eu, como son os meus amigos tamén lle tirei, pero Marta en vez de falar conmigo, e dicirme que non llo fixera nunca máis,vai e báteme.Eu só me defendía, non lle quería bater. E ademáis lle dicía. "Marta non me batas, fala conmigo".¿Entendes profe?. A culpa toda foi de Marta. Si ela falara conmigo en vez de baterme, eu lle pedía perdón e lle dicía que non llo ía facer nunca máis e solucionábamos.
Eu, mantiña a cara de "mala málísima" a duras penas, e entón vai Marta e dí:
- E que a min se me esqueceu falar porque xa me estaban fastidiando.
-¿Ves profe?- di Yoel entusiasmado- ¡é ela!, ¡é ela que non sabe solucionar, solo sabe bater!
E Marta sen inmutarse, impasible o ademán, dille:
- Si, pero batinche amodiño,que nin choraches nin nada.Así que non te queixes.

Eu xa non sabía por onde sair.

Collín a cada un por separado e solteilles unha conferencia- media hora discutindo con Yoel que non daba o brazo a torcer- e deixeinos sós "solucionando".

¡Ah!pero falaron, déronse un bico e unha apreta e cando Yoel xa baixaba as escaleiras, mira para min e dime:

-¿Ves profe, como había que falar?

¡Agggggggg! ¡ Pitu, por favor, venme dar outro "curselo"!