Podando as hortensias

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Hoxe tocaba podar as hortensias, que xa lle estaba a pasar o tempo, e puxémonos ao traballo. Mentras eu cortaba os nenos e as nenas apañaban as varas e limpaban cun rastrillo as follas secas.Cando estabamos no labor pasou Carmen coas súas cabras, e fixemos un descanso.

- ¿A onde vas Carmen?
- Vou levar as cabras a pastar alá abaixo.
-¿E como se chaman as cabras?
- Pois chámase Blanquita.
- Asi calquera!- dixo David- esa cabra e blanca, pero ¿como se chama a marrón?.
- A esa ás veces chamámoslle Chuca e outras veces non lle chamamos nada.
Carmen seguíu o seu camiño coas cabras pero os nen@s quedaron todos alborotados:
- Iso non está ben- dicían- pobre Chuca.
Brais, sempre tan pragmático, tranquilizounos :

- A ela non lle importa, porque si lle chaman cabra, ela di, vale, esa son eu que a outra é Blanquita,como só hai dúas!
Quedaron máis tranquilos pero con poucas ganas de seguir traballando, menos mal que chegou Isabel, a nosa viciña, que viña a pedirnos varas de hortensia para plantar no seu xardín , e púxose a podar con nós.

Érika explicoulle que cando espetara as varas no chan tivera cuidado delas e as regara moito e SOBRE TODO arrincara as herbas do arredor, para que non lle pasara o que nos pasou a nós o ano pasado, que plantamos moitas varas no patio e cando viñeron do concello a desbrozar a herba no verán, levaronas todas por diante.

- ¡Co traballiño que pasaramos, que ata lle botamos esterco e todo!- explicaballe- ¡e non nos valíu para nada!

Cando Isabel marchaba coas súas varas, Érika seguíalle dicindo:

- Acórdate de quitarlle as herbas darredor!

Mira ti, eu pensaba que eles non se chegaran a enterar do "asunto" do desbroce de hortensias.