ESQUÍO

O venres, cando volvíamos á escola logo de ver os canastros paramos a ver o "noso carballo" e recoller unas landras.
Eu non entraba no corpo do fachendosa que estaba escoitando as conversas dos nen@s, moas, canastros de seis pés,canastros de catro pés, reloxios de sol......e xa ía diseñando o que iamos facer ao chegar a escola na horiña que nos quedaba.
Pero entón @s nen@s atoparon no camiño moitas piñas rilladas. ¿Quen rillaría as piñas?
Discusión, propostas varias e conclusión:

¡Os esquíos!

Quedamos tod@s caladiñ@s por si viamos algún , pero nada.
Saudamos ao carballo, que segue sen enterarse de que chegou o outono, recollimos unhas landras e seguimos camiño.
Ao pasar por diante da nogueira de Camilo eu, en vez de quedarme caladiña dixenlles:
- Se queredes podedes coller unas noces.
Entraron á rebusca e de súpeto un berro:

- ¡¡¡¡Un esquío!!!!.

E alí estaba, subidiño na nogueira, tranquilo, mirando para @s nen@s, sen inmutarse.
Tod@s berraban ¡¡¡¡Ali, alí!!!!, e o esquío seguía a mirar para eles.

-¡¡¡Tíralle unha foto, tíralle unha foto!

Sacalos de alí só foi posible cando o esquío pegou un salto e desapareceu entre as follas da nogueira.
Total que entramos na escola e nin me deixaron falar. Saray "explicoume":

- Profe, temos que ir a biblio que hai un conto de esquíos e ti nolo contas.
E Jose apuntillou:

- E ti tes que poñer no ordenador as fotos e mirámolas na pizarra.

Nin se me ocurríu dicirlle nada dos canastros. Pero.......
mirei o reloxio e souben cal sería a miña vinganza:

- Que magoa!, xa é hora de marchar. O esquío ten que quedar para o luns.

E si teño sorte, igual o luns xa non se acordan do esquío.