Fomos á procura de vimbios para atala e puxémonos ao labor.
A nosa meda é pequena, porque o noso millo era pouco, pero quedou ben dereitiña, alí chantada no fondo do patio.
Se ben có millo sabemos que facer: un, levalo a moer e facer logo un bolo de pan, e co outro facer "palomitas", non tiña nada pensado para a meda, fora da función didáctico-decorativa, ata que cando volvíamos a clase logo de facela, Elena díxome:
- Profe, e agora que vai pasar con esa palla? Non podemos estragala.
Discutimos entón que uso darlle á palla e logo de moito pensar, en contra dos desexos de Elena que seguía opinando que era unha magoa estragala e que non a comeran os animais, decidimos deixala estar para que"todo o pobo" vira o ben que sabían facer unha meda @s nen@s de Vide.
No hay comentarios:
Publicar un comentario