Novidades fresquiñas

Chegaron á Biblioteca dous novos Cds, un deles para @s cativ@s- e veño de decatarme que tamén para avoas-, de Mamá cabra: Patatín, patatán.
Cando me puxen a escoitalo descubrín unha cantiga de cando eu era pequena, que cantabamos e bailabamos na roda; eu cantaba " A chata Berengüela", Mamacabra cambialle a letra pero esa é a cantiga. Como non lembraba ben os pasos do baile, pregunteille ao día seguinte a algunha das nais se elas sabían.
-¿A chata que.....?
Non tiñan nin idea, pero nisto, a nai de Mateo dixo algo así como:
-A miña nai cantaballa ao neno cando era pequeno, sóame de escoitarlla.
E Mateo dixo:
- Si, si, a miña avoa sábea.
¿A súa avoa?¿A SÚA AVOA!!!!!!
¡Xesús como pasa o tempo!
Pois teremos que xuntarnos unha cantas avoas para ver si podemos ensinarlles "a quen houbere menester" a danza que acompañaba a esta cantiga tan divertida que Mamacabra-que non é ningunha avoa- tivo o bó sentido de recuperar para as nenas e nenos de agora.

E si queredes escoitar a cantiga, aquí queda:



O outro Cd é un agasallo especial para as pandereteiras.Unha manchea de preciosas cantigas que as Tanxedoras nos ofrecen . Escollín unha Xota para que vaiades facendo boca. A letra podedes atopala no blogue das pandereteiras

Podando as hortensias

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Hoxe tocaba podar as hortensias, que xa lle estaba a pasar o tempo, e puxémonos ao traballo. Mentras eu cortaba os nenos e as nenas apañaban as varas e limpaban cun rastrillo as follas secas.Cando estabamos no labor pasou Carmen coas súas cabras, e fixemos un descanso.

- ¿A onde vas Carmen?
- Vou levar as cabras a pastar alá abaixo.
-¿E como se chaman as cabras?
- Pois chámase Blanquita.
- Asi calquera!- dixo David- esa cabra e blanca, pero ¿como se chama a marrón?.
- A esa ás veces chamámoslle Chuca e outras veces non lle chamamos nada.
Carmen seguíu o seu camiño coas cabras pero os nen@s quedaron todos alborotados:
- Iso non está ben- dicían- pobre Chuca.
Brais, sempre tan pragmático, tranquilizounos :

- A ela non lle importa, porque si lle chaman cabra, ela di, vale, esa son eu que a outra é Blanquita,como só hai dúas!
Quedaron máis tranquilos pero con poucas ganas de seguir traballando, menos mal que chegou Isabel, a nosa viciña, que viña a pedirnos varas de hortensia para plantar no seu xardín , e púxose a podar con nós.

Érika explicoulle que cando espetara as varas no chan tivera cuidado delas e as regara moito e SOBRE TODO arrincara as herbas do arredor, para que non lle pasara o que nos pasou a nós o ano pasado, que plantamos moitas varas no patio e cando viñeron do concello a desbrozar a herba no verán, levaronas todas por diante.

- ¡Co traballiño que pasaramos, que ata lle botamos esterco e todo!- explicaballe- ¡e non nos valíu para nada!

Cando Isabel marchaba coas súas varas, Érika seguíalle dicindo:

- Acórdate de quitarlle as herbas darredor!

Mira ti, eu pensaba que eles non se chegaran a enterar do "asunto" do desbroce de hortensias.

Entroido pirata

E poidemos celebar o Entroido tal como tiñamos pensado.
Disfrazámonos de piratas cos fermosos traxes que tiñamos preparado e logo de complementar o atuendo coa maquillasxe fomos ata Chan de Vide na procura de tesouros berrando ¡¡Queremos ron!! ¡Queremos ron!!- ¿a quen se lle ocurríu?- e logo de abordar unha casa en construcción, escapar de inimigos disfrazados de camións, conquistar un barco que NON era un campo de futbito, como algún pensaba...chegamos á nosa meta : o barco tobogán, onde tanto pelexaron os piratas que tiveron que irse desfacendo aos poucos de parte da roupa.

Saciamos a nosa fame baixo os carballos, onde compartimos comida e bebida cos "maiores" e rematamos a festa no patio da escola, a onde regresamos para , tranquilamente,ao soliño, degustar os postres que nos tiñan preparados.

Disfraz de pirata: ¡feito!

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Foi unha semana de moito traballo pero hoxe, por fin, quedaron rematados os disfraces e ata nos deu tempo a xogar a pintarnos a cara de piratas.
Como veredes, imos todo@s de capitáns e capitanas piratas, e os vellos problemas de si hai piratas e noivas de piratas quedaron esquecidos.
Mañán, convertidos en fermosísim@s bucaneir@s recorreremos a parroquia ata rematar na carballeira de A Chan de Vide.
Alí, baixo os carballos, espéramos un magnífico xantar de Entroido, que compartiremos con nais, pais, irmáns, avós e amig@s.
¡Que ninguén esqueza levar as pandeiretas!

E como hai "alguén" que se anda preguntando como se pode converter unhas bolsas de plástico en disfraces de capitáns piratas, deixamos aquí a proba

¡Chupado!

Un ano

Hoxe estamos de cumpreanos.O 14 de Febreiro de 2008 inauguramos este blog.
¡E todo o que aprendimos neste ano!¡E cantas cousas pasaron!
¡E que ben que temos este blog para poder repasalo!

E seguiremos ....

Porque non estamos soas-¡que ben fixemos en abrir esta porta!-.

E a seguir practicando nisto das "tics", que si nós non sabemos, sempre hai alguén que nos pode guiar- gracias plambeir@s pola vosa xenerosidade-.

E a propósito de guías, acabo de aprender a usar unha nova ferramenta con videos, gracias ao Segrel do Penedo, que nos permite ter a man os videos : está no lateral, en Recanto de materiais: Para cantar.Polo de agora, só colguei os videos de cancións e contos para os cativos, pero todo se andará.

E deixo tamén un regalo de cumpreanos para todas vós.E para todos vós.

E non me quero poñer sentimental pero...¡Que sorte ser á mestra da Unitaria de Vide!

Build your own custom video playlist at embedr.com

É pau, é pedra, é o fim do caminho
É um resto de toco, é um pouco sozinho
É um caco de vidro, é a vida, é o sol
É a noite, é a morte, é um laço, é o anzol
É peroba do campo, é o nó da madeira
Caingá, candeia, é o Matita Pereira.

É madeira de vento, tombo da ribanceira
É o mistério profundo, é o queira ou não queira
É o vento ventando, é o fim da ladeira
É a viga, é o vão, festa da cumeeira
É a chuva chovendo, é conversa ribeira
Das águas de março, é o fim da canseira
É o pé, é o chão, é a marcha estradeira
Passarinho na mão, pedra de atiradeira.

É uma ave no céu, é uma ave no chão
É um regato, é uma fonte, é um pedaço de pão
É o fundo do poço, é o fim do caminho
No rosto o desgosto, é um pouco sozinho.

É um estrepe, é um prego, é uma conta, é um conto
é um pingo pingando, é uma conta, é um conto
É um peixe, é um gesto, é uma prata brilhando
É a luz da manhã, é o tijolo chegando
É a lenha, é o dia, é o fim da picada.
É a garrafa de cana, o estilhaço na estrada
É o projeto da casa, é o corpo na cama
É o carro enguiçado, é a lama, é a lama.

É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um resto de mato, na luz da manhã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração.

É uma cobra, é um pau, é João, é José
É um espinho na mão, é um corte no pé
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração.
É pau, é pedra, é o fim do caminho
É um resto de toco, é um pouco sozinho
É um passo, é uma ponte, é um sapo, é uma rã
É um belo horizonte, é uma febre terçã
São as águas de março fechando o verão
É a promessa de vida no teu coração

Un pirata, unha pirata.

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Este é un video publicado pola Xunta de Andalucía, que ven moi ben a propósito dos piratas, das noivas dos piratas e de quen poder ser ou non ser pirata. Por certo, que onte revisando prensa atopeime cunha noticia sobre noivas de piratas no periódico canario El Día.

Piratas sen noiva

Votación definitiva para o disfraz de Entroido:

Piratas: 10 votos.
Paiasos: 2 votos.

Claro que despois de xogar a rescatar á serea do malvado monstro do mar,os piratas dende as mesas/barco berrado ¡¡¡¡corre, corre!!!,a serea nadando, nadando cara ao barco pirata polo mar do chan da escola, o monstro do mar -eu- saltando e pelexando coas algas/sillas mentras con voz cavernosa perseguía a serea dicindo ¡voute comer!, os piratas disparando bolas de papel ao monstro para espantalo, a serea agarrando as mans dos piratas e subindo ao barco para salvarse mentras o monstro berraba ¡¡¡¡aaaaagggg!!! desesperado ao ver que se quedaba outra vez sen comida..... despois, digo, deste MAGNÍFICO FOLLÓN, repetido unha e outra vez, ¿quen non quixera ser pirata?

Aínda así non foi tan doado, pois houbo un neno-¿quen sería?- que unha vez decidido o disfraz, explicou cheo de razón:
- Os nenos somos os piratas e as nenas son as nosas noivas.
Caíuseme o alma ao chan.
Pero entón escoitei como Marta dicía:
- Eu non son noiva!Eu son unha muller pirata malvada!
- E eu son unha pirata aínda máis malvada que Marta!!!!- berrei eu subíndome ao banco do contacontos.
- E eu tamén! E eu!. !E eu! berraron todos, nenas e nenos, subíndose tamén aos bancos.

E asi, o conto das noivas esmoreceu.

De todos os xeitos,cando xa estabamos recollendo as telas, roupas e papeles, Saray ía dicindo:

- Eu son unha pirata pequeniña, que son a filla de Marta e Carliños.

Bueno, terán fillas, pero hoxe os piratas quedaron sen noivas.

O xénero do Entroido

E que iso do "xenero" está interiorizado dende ben cedo, e asoma onde menos o esperas.

O venres pasado adicamos o día a "Introducir" o Entroido, e logo de discutir unha morea de propostas de disfraces, conseguimos eliminar os supermanes e as princesas e toda contenta vin que quedaban dous para votar:
- paiasos
- piratas.

Votamos e...¡Sorpresa!
Todas as nenas votaron por paiasos e todos os nenos por piratas.

Sorte que houbo empate, pois son 6 e 6, e deixamos para o luns a decisión final.
E pensei eu: aínda teño tempo de cambiar isto.

E pasei toda a mañán desplegando o meu acervo de habilidades manipulativas:

Como de paiasos xa nos tiñamos disfrazado, optei por piratas ou en último extremo por piratas/paiasos e...¡a traballar!!!

- No arcón de teatro colleron telas e roupas para disfrazarse de piratas e/ou paiasos: eu ensinei aos paiasos a disfrazarse de piratas.
- Nos xoguetes collimos os dous barcos de "plaimobil" e monencos para facer de piratas e/ou paiasos: todos valían para piratas e poucos para paiasos.
- Escribimos as palabras e pintamos a cara dun pirata e dun paiaso. Parámonos a xogar na PDI coa cara do paiaso para convertelo en pirata : un parche no ollo- esquerdo/dereito- unha cicatriz -longa/curta-, un pendente - no nariz, na orella dereita, na esquerda-
-- Buscamos libros de paiasos e de piratas na Biblioteca: de piratas unha ducea, de paiasos un.
- Escollimos o libro "Como naceron as sereas" para ler- Unha sereiña choca contra un barco pirata e eles axúdana.
- Convertemos as mesas no barco pirata e eles nos piratas que "surcando os mares enfrontábanse as tempestades" e descubrían á serea...

E como xa era hora de marchar, quedamos que o luns seguíamos xogando.

Teño toda a fin de semana para seguir "diseñando"

CHOVE, COCORICO!

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Cocorico, segue a ser o libro de máis éxito entre as nenas e nenos de Vide, a súa canción de Contos en Cantos sábena tod@s, e o baile do Pitiño amareliño estase a converter no número 1 dos corenta principais videnses, pero Estefanía, a nai de Mateo, ven de descubrír un video TOTAL: os Cocoricos cántanlle a chuvia - esa chuvia que non nos deixa sair ningún día a xogar fora- e mentras, cociñan bizcoitos .
¡Igualiño que nós!
Dame a min que como non cambie o tempo, neste Entroido en Vide ata as pandereteiras van cantar:

Chove, chove, chove,
deixa chover
en canto coma bolo de zenoura
a xente nen vai perceber!

A nosa festa de San Blas

COUSAS DAS NENAS E NENOS DE VIDE

Brais chegou hoxe a escola disposto a celebrar o San Blas como está mandado, con festa total. Trouxo un bizcoito e moitas ganas de cantar e bailar, e nós,- aínda que non estamos en Bembrive e hoxe non cantaremos aquilo de "zúmballe ao caneco"- logo de comer o bizcoito, fixemos festa igual: cantamos e bailamos o "pitinho amarelinho" e o "malhao malhao", que nos sae divinamente.



E por si ti queres tamén aprender a bailar o pitinho amarelinho: