O tren

Xa fomos a Pontevedra en tren e xa estamos de volta. Pero ¡como estamos!
Desfeitas,cheas de maniotas, agotadas,sen folgos....nós, que @ nen@s están como rosas.
E que a viaxe tiña a súa "complicación".
Eramos 15 nais,unha mestra, un pai, 20 nenas e nenos - dúas pequeniñas de meses-, mochilas grandes das nais,mochilas pequenas de cada nen@, carros, pañais,...
Collimos o tren para Vigo, corrimos para coller o tren que estaba esperando por nós para levarnos a Pontevedra- o revisor chamara para avisar que esperara que iamos con retraso- e por fin chegamos a Pontevedra. A estación de Pontevedra. Dende alí dando "un paseo" chegamos ata o centro onde Iria esperaba por nós na Fundación Caixagalicia- como somos de aldea confundímonos e fomos primeiro á de Caixanova, onde moi amables ofrecéronnos unha película-.
O obradoiro que Iria lles tiña preparado, un éxito TOTAL- gracias Iria-. O título pode asustar un pouco si non eres de Vide: " As culturas precolombinas amazónicas".Pero para nós, un chincho. A Brasil é a onde vai a Bruxa do Campanario de vacacións e o río Amazonas onde pesca a lamprea, como nós no Miño. Por iso cando Iria lles falou do enorme río de mil cores,dos homes e mulleres que pintaban o seu corpo e cazaban animais na selva, tod@s entenderon e escoitaron asombrados a historia do paxaro gurugú e o sapo da voz maravillosa, buscaron ras verdes- as venenosas-, paxaros e mouchos nas pezas de cerámica que Iria lles ía amosando e logo foron pintar o río Amazonas con mil cores, e pintaron o río, as mans, a cara e a roupa.
Comimos na Alameda - Rocío e Karina extenderon manteis e todo- e logo deixamos xogar a rapazada no parque mentras descansabamos nós un pouco.
Despois recollimos todo e outro "paseo" ata a Ponte da Barca onde baixamos ata o río Lerez. Falamos co río, contámoslle os poemas de Xosé María, vimos os pantaláns cos barcos e chegou a hora de regresar á estación de tren.Un paseo "enorme" pero esperábannos os xelados prometidos e a merenda no parque que hai ao pé dela. Aquí era para grabarnos. Os maiores derrengad@s e @ nen@s veña a saltar e brincar por todas partes. Ata nos deu tempo de cantar o noso repertorio mentras o tren non chegaba.
Pensabamos que ían quedar durmidos no tren, pero non, o que quedou durmido foi "o pai".
Ao pasar por Redondela a mestra fixo un feitizo para facer voar o tren, e funcionou, aínda que Lucía estaba empeñada en dicir : "mintireira, mintireira era unha ponte".

Só faltou que nos apagaran as luces nos túneis, como nos fixeran na viaxe de ida, para que o día- para eles- fose perfecto.

Hoxe en clase discutíase se o millor foran os xelados, os túneis a escuras,o río Lérez, o paxaro gurugú ou correr dende un tren a outro berrando: " espera por nós , espera por nós" arrastrando mochilas, carros e bebés. Non houbo acordo.