Á Peneda cos Institutos da Raia I

Dende o luns estabamos a prepararnos para ir de excursión cos MAIORES.

Si, cos MAIORES, pero cos MAIORES de todo, ¡cos do INSTITUTO!.

Todos os anos os nen@s do Instituto de As Neves, cos seus profesor@s, participan nun Encontro cos nen@s dos institutos portugueses . Suben xuntos á Peneda, e na Porta de Lamas de Mouro xúntanse tod@s nunha xornada de convivencia.

Pois este ano ¡¡¡INVITÁRONNOS!!!!

Preparámonos ben:
Fixemos o mapa do recorrido, aprendimos a escribir Lamas de Mouro , buscamos o lugar no Google Earth , vimos imaxes do Parque Peneda-Gerês.... en fin, documentámonos. Pero tamén fixemos unhas camisetas chulísimas para que se nos poidera atopar ben no medio dos 3000 maiores, fixemos unhas pegatinas.... e as nais e pais colleron as cestas coa comida, colleron as panderetas e subimos tod@s ao autobús na alameda de Santa Lucía.

No autobús @s pequen@s puxéronse a cantar " Eu tirei un pao ao gato", "O pitiño amareliño".... pero ao pouco comenzaron a "picar" aos do Instituo:
- ¡Que canten os maiores! ¡que canten os maiores!
@s maiores, nada de nada.
Risas.... que non sabemos.... que non nos acordamos... por fin atreveuse unha moza con: ¡¡¡¡¡¡¡¿donde están las llaves materile rilerile?

¡¡¡Eeeeeeh!!!! ¿Que canción é esa?. @s pequen@s miranse uns para os outros facéndose acenos.
Marta, sempre Marta, di:
- ¿Que non saben onde están as chaves?Coma ti , profe!

¡Menudo desfase xeneracional!

Entón decido botarlles unha man:

-@s maiores non saben que cantigas vos gustan. ¿Porque non lles cantades esa que levades ensaiando toda a semana cando facedes as fichas?

¿Te envío poemas?- berra Érika.

E alá foi:

"Te envio poemas de mi puño y letra ,
te envio canssionessss de cuatro cuarenta,
te envio las fotossss de ande marfella
de cando tufimos por fenesssssuela,
asi me recuerdassss que tengas presente
que mi corasssson está colgado en tus manossss,
cuidalooo,
mucho cuidado,
aparta que disse el destino quedate conmigo.
ah ah ah.

Así cantaron tod@s @s pequn@s de Vide- esta é a versión de Erika/Saray-.

Esta vez tocoulle facer acenos aos do fondo do autobús.

Aplaudían e ademirábanse .

Pero...¿onde pensaban que viven os cativos?. Pois viven no mesmiño mundo ca eles. Diante da mesma tele, dentro das mesmas casas, andando polos mesmos camiños....

e continuará...