Paseos con libro. O Ollo do Inferno

Hoxe comenzamos unha actividade nos Xoves da Biblioteca:

Os paseos con libro.

Por ser o primeiro paseo escollimos un paseo longo, á beira do Miño: O paseo ata a lagoa do Ollo do Inferno, a lagoa das tartarugas, pois tiñamos moi bo recordo de cando o ano pasado foramos ata alí na procura de Arturo e Clementina

O libro escollido esta vez foi Dona Carme o que nos permitíu que participaran tod@s, maiores e pequenos e que a súa lectura se convertira nun xogo colectivo.

Logo Marisol, a nai de Abel, explicounos, como lle tiña explicado a ela a súa nai, e a súa nai a súa avoa, que na lagoa estaba o Ollo do Inferno, que tan fondo era que chegaba ata o mar, pero que en Vide había dous ollos máis, un na ermida de San Antoón, xunto a vía do tren, e outro en Bermuín, por riba da furna de Guntín, que estaban agachados e non se podían atopar ata que caías neles.

Aínda estabamos intentado dixerir esta información, cando Mari Carme, a nai de Elena, contounos isto:

Hai moitos anos, no tempo da nai da miña avoa mandaron facer as campás para a igrexa de Vide en Portugal. Eran unhas campás xemelgas das de Lamas de Mouro, a aldea que queda xustiño enfrente de Vide cruzando o Miño polo Coto de Severo. Traían as campás en carro de bois, pero ao pasar pola lagoa fundiuse o carro e levou ao fondo aos bois e as campás. Ninguén poido sacalos de alí, porque cairan no Ollo do Inferno. E dende aquela, as campás de Lamas de Mouro tocan a morto por eles e polos de Vide. E si non o credes, facede a proba: veredes que si escoitades un día soar as campás de Lamas de Mouro tocando a morto, non tarda nada en escoitarse ás de Vide avisando tamén aquí.

Decidimos que desde hoxe iamos estar moi atent@s ás campás para comprobar esta historia, e tamén que o próximo xoves, si non chovera podíamos intentar descubrir onde están os outros Ollos do Inferno.

Eu e Saray estamos desexando que chova, porque....¿que pasa se caímos todos nun Ollo do Inferno deses ?