porcos e carballos

Onte saímos pola aldea na procura carballos, castiñeiros e nogueiras e sacamos unhas cantas fotos. Pero a saída no foi-outra vez- como eu tiña pensado. Polo camiño atopamos a Isabel que ía darlle de comer ós porcos, e os porcos convertironse no interés principal. Non me quedou máis remedio que cambiar árbores por porcos. Eran tres preciosos porquiños negros que escapaban en canto escoitaban un ruído, pero volvían correndo cando Isabel berraba: "¡nenos...neniños...!. Fartámonos de rir.
Menos mal que de volta , ó pé do camiño había un enorme carballo, e no medio das conversacións sobre quen tiña porcos, de que colores e de que tamaño, puiden "reconducir o interés principal" - os porcos comen landras- e puxémonos a mirar si esa nai carballo tiña fillos. E sí, ó seu redor e entre as follas secas moitas landras prenderan, e os carballiños saían por todas partes. Arrancamos un con moito cuidado e ó chegar á escola plantámolo na bota vella.
Pero a "reconducción" foi efímera. Na roda a ninguén lle interesou falar de árbores, senón de porcos. E ó final, a clase foi o cortello, eu Isabel, e eles os porquiños que agachados por debaixo das mesas corrían onda min dicindo "oic" "oic" ó escoitarme berrar: ¡nenoooos...neniñooos!.