Saímos fora, corría un vento suave e botámonos a correr tirando do fío.
A verdade e que correr...como corrían os nenos e nenas polo camiño abaixo!!!, pero o vento traicioneiro non quería axudar e en canto os papaventos se erguían por riba das cabezas, alí quedaba e non daba subido máis, pero non nos importou.
Menos a Noa, que cansada de correr viuse onda min e díxo:
- Profe, estes papaventos non teñen fame.
- Fame?- dixen eu.
- Non queren comer vento!!!!
Así e todo, cando colgamos os papaventos na árbore para que saudaran ás nais e pais cando viñeran á hora da saída, todos miraban para eles cheos de fachenda polo traballo feito.
Non lle faltaba de nada, si ata tiñan dentes!!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario