memoria curso

Xa estamos no final deste curso, e para recordar e leva, compuxemos unha revista.

Certamente pasámolo ben xunt@s, e fixemos unha morea de cousas.

... e as que seguiremos a facer.

Como a nosa memoria pode ser feble, poderemos atopar a testemuña no blog:

Preme na imaxe

Moaña

E chegou o 17 de xuño, o día que viaxaríamos a Moaña.

Houbo algún que seica non durmíu, nin deixou durmir aos pais, preguntando toda a noite se xa era hora.
Collimos o tren no apeadero de Sela que nos deixou en Vigo. Alí, na mesma estación distribuímonos en taxis para chegar a tempo ao barco que nos levaría a Moaña.
Ao chegar ao porto de Vigo unha sorpresa: esperábanos Belén, a nosa anfitriona, que nos acompañou na viaxe en barco.
Ao chegar a Moaña invitounos a almorzar na Cofradía de pescadores e logo fomos MARISCAR!!!!, As nenas e nenos non daban creto, metían a man na area e sacaban croques e ameixas a eito, nunca tal viran. Despois un autobús recolleunos para trasladarnos ao Ceip de Quintela, onde esperaban por nós os Ponis. Estivemos con eles, visitamos o colexio- e a súa biblioteca- e logo tod@s xuntos fomos en autobús ata a Area Recreativa de Meira, onde comimos.
E pola tarde.... a xogar tod@s!!!: rir, correr, atrapar a mazán, pillar o ovo..... pasou tan axiña a tarde que cando nos decatamos xa tiñamos que marchar.

Por si fora pouco aínda nos esperaba unha sorpresa: un agasallo para cada nena e neno.
E nós non parabamos de dicir: gracias, gracias, miles e millóns de gracias...

E de novo ao barco.

Como tiñamos tempo antes de coller o tren fomos de "visita": á exposición de Luis Seoane, e a librería Casa del Libro.

Na librería todo era: compra este, e máis este, e máis este.....!!!!. Non quedou máis remedio que comprar, polo menos, un libro.

E claro, logo deste día tan logo, no tren de volta tod@s durmindo.

Na escola de As Neves

Todos os anos as nenas e nenos de 6º de infantil de Vide, xunto cos das outras dúas Unitarias, van visitar o Ceip Pazo da Mercé de As Neves, que será a súa nova escola o curso que ven.

É un día cheo de "novedades": por primeira vez viaxan no autobús escolar, e tamén por primeira vez comen no comedor escolar.
Chegar a unha escola tan "enorme" con tantos nenos e nenas e "tantísimos" profesor@s sempre asusta un poquiño a uns, pon nervios@s a outr@s pero sempre "encanta", porque significa que xa son MAIORES.

Todos os anos hai algunha anécdota, este ano foi o comentario de Elena, asombrada ao percorrer o grupo escolar:

- Xesús!!- dicía- isto en vez dunha escola parece un laberinto!, e logo de subir e baixar escaleiras para coñecer as distintas aulas comenta:
- Menos mal que non estou coxa, que senón estábache aviada!!!

E tiña razón, porque as personas que diseñaron este grupo escolar esqueceron que as nenas e nenos non teñen porque ser tod@s iguais, e ás veces, algúns poden ter dificultades para desplazarse. Ou mesmo @s mestres.

De Vide para Quintela

Esta é a nosa carta para os nen@s de Quintela.
Xa temos organizada a viaxe. Vai ser unha aventura. Iremos en tren, logo en barco e logo en autobús.

Agora estamos "estudiando" a Luis Seoane, porque imos aproveitar a parada en Vigo para visitar a exposición de Caixanova.

DE VIDE A MOAÑA

View more presentations or Upload your own.

Invitad@s

A semana pasada recibimos esta carta/presentación/invitacións, dos Ponis, as nenas e nenos de 6º de infantil do Ceip de Quintela de Moaña:

Para a escola de Vide 1

View more presentations or Upload your own.

Primeiro foron as festas: SI SI SI SIIII!!!!!! A MOAÑA, A MOAÑA!!!!, pero deseguida foi o traballo:
- Como chegamos a Moaña?
- Temos que mandarlle unha carta.
- Que son as mariscadoras?
- Que sabemos de Luis Seoane?.

A viaxe será o 17 de xuño, así que ...a traballar!!!!!

AS OVELLAS DE ISABEL

Hai dúas semanas Isabel contounos na escola unha historia moi triste: tiña dous años sen nai, ás súas mamás morreron despois de nacer eles. Viñera o veterinario pero non conseguira salvar a ningunha. ¿Que ía pasar con estes años que non tiñan quen lle dera de mamar?
- Tes que darlles biberón!, dixeron todos.
- Pero iso é moito traballo, e non teño quen me axude.
- Axudamos nós- ofrecéronse.

E hoxe cumpriron o prometido.
Fomos con Isabel ao prado onde estaban coas outras ovellas e años, a levarlles os biberóns e darlle de comer.

Un chámase Sol, o branco, e outro Estrela, o negro.
Os dous viñeron corrrendo dicindo beeee! beeeee! en canto escoitaron a voz de Isabel a chamalos.

@s nen@s déronlle os biberón a un e a outro, e aínda quedamos un rato sentados na herba mirando para eles.


De volta na escola buscamos na Biblioteca o libro/canto de Suso Vaamonde e Manuel María, "Os soños na gaiola" e escoitamos " O meu año"


Teño un año branco
como outro non hai.
Teño un año branco
que quedou sin nai.


E por si queredes aprender a cantiga deixamosvos este video: