Como xa chegou a primavera fomos ver o alcouve onde sementaramos noces e landras.
Atopamolas a piques de se converter en arboriñas e pasámolas a macetas para que teñan máis sitio para medrar. Cando se fagan máis grandes irémolas a plantar no baldío.
un blog para compartir, explorar, aprender...unha porta que mulleres de Vide abrimos na Escola Unitaria para escribir e ler no mundo mentras deixamos que o mundo entre na nosa "aldea total" A UNITARIA DE VIDE FOI PECHADA O 30 DE XUÑO DE 2015. ESTE BLOG QUEDA COMO RECORDO DA SÚA ACTIVIDADE
jueves, 25 de marzo de 2010
martes, 23 de marzo de 2010
VAN GOGH
Mentras temos as pipas a remollo para sementalas polo cumpreanos de Van Gogh, imos lendo este novo libro que chegou á Biblioteca A2:
"El sueño de Van Gogh" con texto e ilustracións de Jose Luis G. Fincias da Editorial Brosquil.
O libro non chegou só, que veu acompañado dalgúns irmáns pintores da colección: El sueño de....
Nesta colección podemos ler "El sueño de.... pintores como Goya, Miró, Botticcelli, Gauguín, Botero, Chagall..... escritores como García Márquez ou Garcia Lorca ou personaxes históricos como Simón Bolivar ou o Che Guevara.
Gustanos esta colección, só lle atopo un PERO...
Un pero deses de PERO!!!!!!!
COMO É POSIBLE QUE DOS 21 PERSONAXES OS 21 SEXAN VARÓNS???!!!!!!!
domingo, 14 de marzo de 2010
viernes, 12 de marzo de 2010
Enriqueta Otero, a mestra guerrilleira
A finais de 1975, pouco despois da morte de Franco, logo dunha charla semiclandestina con mulleres en Lugo na que reivindicábamos entre outros, o dereito ao divorcio, as compañeiras leváronme a unha cafetería. Alí quedaran con Enriqueta Otero. Eu non sabía quen era e elas contáronme:
" Xa verás, é unha muller que paga a pena coñecer. Foi guerrilleira e é mestra. Cando tiña 25 anos pillouna a guerra civil en Madrid de mestra e foi miliciana, ao acabar a guerra conseguíu chegar a Lugo e botouse ao monte, pero logo de sete anos collérona. Tivo a Guardia civil tres horas a tiros antes de poder con ela, pero a feriron nas pernas. Cando a colleron torturáronna e condenárona a 30 anos. Quedou mal das pernas e anda con muletas. Andivo de cárcere en cárcere ata que saíu hai dez anos, igual de republicana que cando estaba presa. Ao chegar púxose a facer ela mesma a casa , e empezou a montar follón ata que hai pouco conseguíu que a rehabilitaran como mestra. Non lle ten medo a nada!"
E nisto entrou por aquela porta unha muller, xa maior, cunha boina na cabeza, ergueita, envolta nun abrigo capa e arrastrando unhas muletas como quen leva unha bandeira. Sentouse con nós e cunha voz forte e ronca comenzou a falar dos dereitos do pobo, dos dereitos das mulleres, do importante que era a cultura... eu que sei! nin me acordo do que nos dixo, pois eu estaba como nun soño, mirando para ela .
Sempre que volvía a Lugo contábanme novas de Enriqueta: que si conseguira rehabilitar varias escolas, que creou unha asociación de veciños, que montara un centro de información para mulleres, que fundou a Asociación O Carriño e ía polas aldeas e pobos.... e que morreu en 1989 sen renunciar a ningún dos seus soños.
Ao puco de chegar eu de mestra a Vide entérome que un profesor do Instituto, Anxo Rodríguez, está a escribir un libro sobre a vida de Enriqueta Otero. O libro foi publicado en 2005: Letras Armadas: As vidas de Enriqueta Otero Blanco.
Gracias Anxo, por traernos de volta a Enriqueta, a mestra guerrilleira, e facer un pouco máis dificil que poidamos esquecernos dela.
" Xa verás, é unha muller que paga a pena coñecer. Foi guerrilleira e é mestra. Cando tiña 25 anos pillouna a guerra civil en Madrid de mestra e foi miliciana, ao acabar a guerra conseguíu chegar a Lugo e botouse ao monte, pero logo de sete anos collérona. Tivo a Guardia civil tres horas a tiros antes de poder con ela, pero a feriron nas pernas. Cando a colleron torturáronna e condenárona a 30 anos. Quedou mal das pernas e anda con muletas. Andivo de cárcere en cárcere ata que saíu hai dez anos, igual de republicana que cando estaba presa. Ao chegar púxose a facer ela mesma a casa , e empezou a montar follón ata que hai pouco conseguíu que a rehabilitaran como mestra. Non lle ten medo a nada!"
E nisto entrou por aquela porta unha muller, xa maior, cunha boina na cabeza, ergueita, envolta nun abrigo capa e arrastrando unhas muletas como quen leva unha bandeira. Sentouse con nós e cunha voz forte e ronca comenzou a falar dos dereitos do pobo, dos dereitos das mulleres, do importante que era a cultura... eu que sei! nin me acordo do que nos dixo, pois eu estaba como nun soño, mirando para ela .
Sempre que volvía a Lugo contábanme novas de Enriqueta: que si conseguira rehabilitar varias escolas, que creou unha asociación de veciños, que montara un centro de información para mulleres, que fundou a Asociación O Carriño e ía polas aldeas e pobos.... e que morreu en 1989 sen renunciar a ningún dos seus soños.
Ao puco de chegar eu de mestra a Vide entérome que un profesor do Instituto, Anxo Rodríguez, está a escribir un libro sobre a vida de Enriqueta Otero. O libro foi publicado en 2005: Letras Armadas: As vidas de Enriqueta Otero Blanco.
Gracias Anxo, por traernos de volta a Enriqueta, a mestra guerrilleira, e facer un pouco máis dificil que poidamos esquecernos dela.
jueves, 11 de marzo de 2010
Amparo Ochoa
Amparo Ochoa, naceu en Sinaloa, Mexico en 1946 e foi mestra rural ata que decidíu deixar o ensino e estudiar música para cumplir o soño da súa vida: cantar.
Incorporarase ao movemento do Canto Lationoamerica e convertirase nunha gran figura da Nova Canción.
Irá de praza en praza, de lugar en lugar chamando a conquistar un mundo máis xusto onde ninguén sexa escravo e a ningún neno lle falte o sorriso.
Non atendeu aos intereses comerciais, polo que sacrificou a fama e os cartos polo pracer de cantar na súa terra, libre e sen ataduras.
Morre en 1994, pero a súa música segue a ser un documento vivo da súa vida e do su compromiso social.
Dúas cancións que estremece escoitalas.
- Muller, letra de Gloria Martin, venezolana cun recorrido vital inverso: de cantautora a profesora.
- A Muller, letra de León Chávez
Incorporarase ao movemento do Canto Lationoamerica e convertirase nunha gran figura da Nova Canción.
Irá de praza en praza, de lugar en lugar chamando a conquistar un mundo máis xusto onde ninguén sexa escravo e a ningún neno lle falte o sorriso.
Non atendeu aos intereses comerciais, polo que sacrificou a fama e os cartos polo pracer de cantar na súa terra, libre e sen ataduras.
Morre en 1994, pero a súa música segue a ser un documento vivo da súa vida e do su compromiso social.
Dúas cancións que estremece escoitalas.
- Muller, letra de Gloria Martin, venezolana cun recorrido vital inverso: de cantautora a profesora.
- A Muller, letra de León Chávez
martes, 9 de marzo de 2010
OLIMPIA DE GOOGE
Cando era nova e estudiaba a Revolución Francesa eu imaxinaba a Olimpia de Gouge subida a unha tribuna diante da Asamblea, falando da enorme inxusticia que supoñia excluir ás mulleres dos seus dereitos sociais e da cidadanía, mesmo me parecía escoitar as risas e os berros dos "compañeiros revolucionarios" mentras Olimpia, impasible dicíalles:
"O dereito é para todos, homes , mulleres, negros e blancos. Non pode haber revolución verdadeira mentras existan seres humanos esclavizados!"
Que muller tan extraordinaria OLIMPIA DE GOUGE!
Naceu en 1745, filla dunha lavandeira e un carniceiro e casou moi noviña cun home moito maior . O seu nome era Maríe Gouze, pero ao quedar viuva aos dezaoito anos, decide nomearse a si mesma. Négase a ser a "viuva de Aubray", escolle un novo nome, Olimpia como a súa nai, e marcha a París onde vivirá dos seus precarios ingresos como escritora e participará no movemento social rovolucinario.
Ridiculizada e despreciada polo seu feminismo e os seus intentos de organizar ás mulleres, non se arreda, e publica en 1791 o manifesto titulado Declaración dos dereitos da Muller e a Cidadana, tomando como modelo a Declaración de 1789, que excluía ás mulleres.
Pagará un precio: a guillotina.
Na sentencia dise: "esqueceu os asuntos do seu sexo para misturarse nos asuntos da República".
Anos despois, sesudos doctores elaborarán profundos estudios de siquiatría sobre o comportamento "anómalo" de Olimpia .
Quero crer que hoxendía , cando se fala da Revolución Francesa e do seu sufraxio "universal", tamén se fala de Olimpia de Gouge.
"O dereito é para todos, homes , mulleres, negros e blancos. Non pode haber revolución verdadeira mentras existan seres humanos esclavizados!"
Que muller tan extraordinaria OLIMPIA DE GOUGE!
Naceu en 1745, filla dunha lavandeira e un carniceiro e casou moi noviña cun home moito maior . O seu nome era Maríe Gouze, pero ao quedar viuva aos dezaoito anos, decide nomearse a si mesma. Négase a ser a "viuva de Aubray", escolle un novo nome, Olimpia como a súa nai, e marcha a París onde vivirá dos seus precarios ingresos como escritora e participará no movemento social rovolucinario.
Ridiculizada e despreciada polo seu feminismo e os seus intentos de organizar ás mulleres, non se arreda, e publica en 1791 o manifesto titulado Declaración dos dereitos da Muller e a Cidadana, tomando como modelo a Declaración de 1789, que excluía ás mulleres.
Pagará un precio: a guillotina.
Na sentencia dise: "esqueceu os asuntos do seu sexo para misturarse nos asuntos da República".
Anos despois, sesudos doctores elaborarán profundos estudios de siquiatría sobre o comportamento "anómalo" de Olimpia .
Quero crer que hoxendía , cando se fala da Revolución Francesa e do seu sufraxio "universal", tamén se fala de Olimpia de Gouge.
Vide en verde
Onte, que fixo boa tarde, fumos traballar ao monte.
No Coto o monte comunal ardeu hai catro anos, e dende entón, cando chega febreiro imos alí a plantar unhas cen árbores que a Consellería de Medio Rural pon a disposición da Comunidade de Montes.
Este ano fomos tarde, que o tempo non nos deixou, pero plantamos os carballos, castiñeiros, cerdeiras e nogueiras con tanto esmero e cuidado, que de agradecidas que quedaron, van gromar axiña - se os cabalos entenden por fin que non poden comer as arboriñas-.
Esta vez ademáis, fixemos unha plantación de "aviso a navegantes".
Veredes: hai algunhas persoas- "nin idea de quen poden ser"- que como o monte está queimado e hai unha pista moi boa que chega ata alí, están usándoo de vertedeiro.
Xusto ao pé da plantación do ano pasado.
Pois esta vez, @s da Comunidade limparon os restos de construcción e lixos varios, e alí mesmiño plantamos as novas árbores, ademáis de pola beira da pista, barreira moi feble para os tractores, pero barreira a fin de contas.
E tod@s, ne@s e maiores converterémonos en "vixiantes da futura fraga do Coto", que dentro de dez aniños , non máis, temos pensado celebrar alí a festa máis grande xamais recordada en todo o contorno, sentad@s á sombra das frondosas, comendo e cantando, có Miño rosmando alá abaixo, todo Vide espallado polo val, e saúdando aos veciños e parentes portugueses de enfrente.
No Coto o monte comunal ardeu hai catro anos, e dende entón, cando chega febreiro imos alí a plantar unhas cen árbores que a Consellería de Medio Rural pon a disposición da Comunidade de Montes.
Este ano fomos tarde, que o tempo non nos deixou, pero plantamos os carballos, castiñeiros, cerdeiras e nogueiras con tanto esmero e cuidado, que de agradecidas que quedaron, van gromar axiña - se os cabalos entenden por fin que non poden comer as arboriñas-.
Esta vez ademáis, fixemos unha plantación de "aviso a navegantes".
Veredes: hai algunhas persoas- "nin idea de quen poden ser"- que como o monte está queimado e hai unha pista moi boa que chega ata alí, están usándoo de vertedeiro.
Xusto ao pé da plantación do ano pasado.
Pois esta vez, @s da Comunidade limparon os restos de construcción e lixos varios, e alí mesmiño plantamos as novas árbores, ademáis de pola beira da pista, barreira moi feble para os tractores, pero barreira a fin de contas.
E tod@s, ne@s e maiores converterémonos en "vixiantes da futura fraga do Coto", que dentro de dez aniños , non máis, temos pensado celebrar alí a festa máis grande xamais recordada en todo o contorno, sentad@s á sombra das frondosas, comendo e cantando, có Miño rosmando alá abaixo, todo Vide espallado polo val, e saúdando aos veciños e parentes portugueses de enfrente.
lunes, 8 de marzo de 2010
Rita Levi-Montalcini
Esta semana recollemos o testigo da Biblioteca Ies Val do Tea
e adicaremos unha entrada cada día a UNHA MULLER, para acercarnos a ela, recordala e agarrar a súa man recoñecéndoa na longa fileira de mulleres que construiron, reconstruíron e inventaron a nosa identidade.
E comenzo cunha muller extraordinaria, que dentro dun mes cumplirá 101 anos. Medica neuróloga, italiana sefardí, premio Nobel de Medicina en 1986: Rita Levi-Montalcini.
Neste enlace podedes informaros da súa biografía, Biblioteca da Universidade de Cantabria e nestes outros ficaredes asombrad@s da súa lucidez .
Entrevista na BBC cando cumplíu 100 anos
Rita Levi cumple 100 anos
E de remate este video cunha entrevista realizada cando tiña 96 anos.
Unha muller miuda e XIGANTE,optimista, feminista, solidaria, activista......
"Sempre pensei que a muller estaba destruída porque o home impoñía o seu poder pola forza física e non pola mental. E coa forza física podes ser maleteiro, pero non un xenio. Sigo pensando o mesmo"
Rita Levi-Montalcini
e adicaremos unha entrada cada día a UNHA MULLER, para acercarnos a ela, recordala e agarrar a súa man recoñecéndoa na longa fileira de mulleres que construiron, reconstruíron e inventaron a nosa identidade.
E comenzo cunha muller extraordinaria, que dentro dun mes cumplirá 101 anos. Medica neuróloga, italiana sefardí, premio Nobel de Medicina en 1986: Rita Levi-Montalcini.
Neste enlace podedes informaros da súa biografía, Biblioteca da Universidade de Cantabria e nestes outros ficaredes asombrad@s da súa lucidez .
Entrevista na BBC cando cumplíu 100 anos
Rita Levi cumple 100 anos
E de remate este video cunha entrevista realizada cando tiña 96 anos.
Unha muller miuda e XIGANTE,optimista, feminista, solidaria, activista......
"Sempre pensei que a muller estaba destruída porque o home impoñía o seu poder pola forza física e non pola mental. E coa forza física podes ser maleteiro, pero non un xenio. Sigo pensando o mesmo"
Rita Levi-Montalcini
domingo, 7 de marzo de 2010
jueves, 4 de marzo de 2010
MARUJA MALLO
Con Maruja Mallo e o cadro que máis nos gustou dela,"Muller con cabra" mira ti por onde,descubrimos que as palabras poden cambiar só por UNHA LETRA.
MALLO/ MILLO
CABRA/COBRA
CAN/CON
e aprendimos tamén unha letra nova, a J, que coñecíamos só por JOSÉ ÁNGEL.
Pero tamén nos gustaron outros cadros dela:
"Sorpresa do trigo", porque o trigo nace das mans da muller, e
"Cabeza de muller negra", que ten forma de corazón.
MALLO/ MILLO
CABRA/COBRA
CAN/CON
e aprendimos tamén unha letra nova, a J, que coñecíamos só por JOSÉ ÁNGEL.
Pero tamén nos gustaron outros cadros dela:
"Sorpresa do trigo", porque o trigo nace das mans da muller, e
"Cabeza de muller negra", que ten forma de corazón.
miércoles, 3 de marzo de 2010
LÁ VAI UMA
Estamos aprendendo a cantar e bailar unha cantiga dos nosos veciños. Esta é a letra:
LÁ VAI 1
LÁ VAN 2
3 POMBIÑAS A VOAR
UNHA É MIÑA,
OUTRA E TÚA
OUTRA É DE QUEN A APAÑAR
7 E 7
SON 14
CON MÁIS 7
21
TEÑO 7 NAMORADOS
E NON GOSTO DE NINGÚN.
Na Virada, no seu primeiro disco Rolada de Cantigas ten unha adaptación desta cantiga, na que inclúen letras portuguesas, galegas e brasileiras: unha cantiga TRILINGÜE.
No libro/cd "Cancionero infantil del papagayo" da Editoiral Kokimos tamén podemos atopar esta cantiga:
LÁ VAI 1
LÁ VAN 2
3 POMBIÑAS A VOAR
UNHA É MIÑA,
OUTRA E TÚA
OUTRA É DE QUEN A APAÑAR
7 E 7
SON 14
CON MÁIS 7
21
TEÑO 7 NAMORADOS
E NON GOSTO DE NINGÚN.
Na Virada, no seu primeiro disco Rolada de Cantigas ten unha adaptación desta cantiga, na que inclúen letras portuguesas, galegas e brasileiras: unha cantiga TRILINGÜE.
No libro/cd "Cancionero infantil del papagayo" da Editoiral Kokimos tamén podemos atopar esta cantiga:
lunes, 1 de marzo de 2010
PINTORAS
Este mes de marzo celebraremos coma sempre o cumpreanos de Van Gogh, que xa é unha tradición nesta escola, pero tamén imos coñecer 3 PINTORAS GALEGAS
- MARUJA MALLO
- Mª ANTONIA DANS
- MENCHU LAMAS
3 PINTORAS GALEGAS
View more presentations or Upload your own.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)