
¡Que descubremento!¡ Que maravilloso libro para recomendar o 8 de marzo ou calquera día do ano!
Unha historia de historias, que te enganchan dende a primeira páxina , e tamén unha historia de "asasinos de almas".
En palabras do autor:
"....non quixen fuxir da realidade, quixen amosar como se senten a nai e os fillos nunha familia cun pai violento, como van recibindo golpes un día tras doutro e resúltalles imposible fuxir. A palabra cárcere paréceme máis axeitada que a de fogar".
E dou fé que a "famosa" pregunta de "¿porque no se van?, ¿porque aguantan?"queda ben contestada , mentras pasas unha páxina tras outra, avidamente, intentando adivinar de quen será o corpo que apareceu enterrado. E será cando case estás rematando, que te decatas que todos os personaxes teñen nome, menos un : a muller que plantou a árbore de grosellas. E recoñecerás de novo a extraordinaria sensibilidade de quen escribíu esta historia.
Parece que Indridason xa está desbancando o éxito de Larsson co seu Millenium, e non me extraña.
En España ten publicado outro libro, "Las marismas", tamén en RBA. Haberá que lelo.
Oído, cocina!!!
ResponderEliminarQueda anotado... para ler no vran.
Grazas, Sabela.
Pois que sexan dous do mesmo menú!!
ResponderEliminarApertas dende Fene